Historia synagogi
Żydzi zaczęli osiedlać się w Łańcucie w XVI wieku. W 1707 r. odbył się tam Sejm Czterech Ziem, co świadczy o rosnącym znaczeniu tamtejszej gminy. Po spaleniu się drewnianej synagogi, za sprawą fundacji właściciela miasta Stanisława Lubomirskiego w 1761 r. wzniesiono murowany budynek. Lubomirski zdawał sobie sprawę z dobroczynnego wpływu obecności Żydów dla rozwoju miasta. Silne więzi i pokojowe współżycie przejawiały się w wynajmowaniu ludności żydowskiej do prowadzenia księgowości w majątkach oraz w bliskości usytuowania synagogi względem rynku i rezydencji magnackiej.
Wystrój wnętrz, sztukaterie i polichromie powstawały w kilku fazach: lata 60. XVIII w., I i II poł. XVIII w., 1909-1910, 1934-1935. W latach 1909-1910 podwyższono mury babińca zachodniego, dobudowano schody prowadzące na galerię, a cały budynek nakryto czterospadowym dachem.
We wrześniu 1939 r. hitlerowcy podpalili synagogę, która została ugaszona przy udziale właściciela majątku Alfreda Potockiego. Zniszczeniu uległy jednak drewniany babiniec, stolarka okienna i wyposażenie wnętrz. Hitlerowcy zamienili synagogę na magazyn zboża i tak przetrwała ona do 1956 roku. W 1960 roku odnowiono w niej obrazy, choć zrobiono to dość powierzchownie i nieprofesjonalnie, a budynek zamieniono na muzeum. W latach 1983-1990 przeprowadzono gruntowne remonty mające na celu zminimalizowanie zniszczeń dzieła z lat 60.
